Ένα ωραίο και διδακτικό παράδειγμα από τη φύση και την αρχαία γραμματεία φυσικά! Λόγος παραινετικός από τον αριστοκράτη πατέρα προς την κόρη του!

Ο καρκίνος (κάβουρας) της σαρκός επιθυμεί του οστρέου. Αλλά δυσάλωτος η άγρα αυτώ δια την περιβολήν του οστράκου γίνεται. Αρραγεί γαρ ερκίω το απαλόν της σαρκός η φύσις κατησφαλίσατο. Διό και οστρακόδερμον προσηγορεύεται. Και επειδή δύο κοιλότητες ακριβώς αλλήλαις προσηρμοσμέναι το όστρεον περιπτύσσονται (αγκαλιάζουν), αναγκαίως άπρακτοι εισίν αι χηλαί (δαγκάνες) του καρκίνου. Τί ουν ποιεί;

Όταν ίδη εν απηνέμοις χωρίοις μεθ' ηδονής διαθαλπόμενον και προς την ακτίνα του ήλιου τας πτυχάς (το κέλυφος) εαυτού διαπλώσαντα, τότε δη λάθρα ψηφίδα (πετραδάκι) παρεμβαλών, διακωλύει την σύμπτυξιν (κλείσιμο) και ευρίσκεται το ελλείπον της δυνάμεως δια της επινοίας περιεχόμενος. 

Εγώ δε σε βούλομαι το ποριστικόν (την εφευρετικότητα) και το ευμήχανον (επινοητικότητα) των καρκίνων ζηλούντα, της βλάβης των πλησίον απέχεσθαι. (Να απορείς και να παθαίνεις την πλάκα σου, δηλαδή, με τον δόλιο τρόπο του καρκίνου όμως να μην τον χρησιμοποιείς για ζημία του διπλανού σου). Τοιούτος εστί ο προς τον αδελφόν πορευόμενος δόλω και ταις των πλησίον ακαιριαίς (ατυχίες) επιτιθέμενος και ταις αλλοτρίαις συμφοραίς εντρυφών. (Ο χαιρέκακος ευχαριστιέται με τις κακοτυχίες των άλλων). 
 

 

Ένδοξον Μεσολόγγι… (γ΄μέρος)

«Έστησε ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη

Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα,

Και μες στη σκιά που φούντωσε και κλει δροσιές και μόσχους

Ανάκουστος κιλαϊδισμός και λιποθυμισμένος.

Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,

Χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη,

Και παίρνουνε το μόσχο της, κι αφήνουν τη δροσιά τους…

… Έρμα είναι τα μάτια που καλείς, χρυσέ ζωής αέρα».

Ο «Πειρασμός» του Διονύσιου Σολωμού, που αποτελεί το πιο λυρικό ποίημα των «Ελεύθερων Πολιορκημένων», συγκλονίζει με την αντίθεση ανάμεσα στην ανεξάντλητη ζωή της φύσης και στην εξαντλητική προσπάθεια των πολιορκημένων του Μεσολογγίου να παραμείνουν ζωντανοί! Μία από τις κορυφαίες θυσίες του Ελληνισμού για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, δεν ήταν δυνατό να μην εμπνεύσει και τον εθνικό μας ποιητή, ο οποίος επί πολλά χρόνια δούλευε  επίμονα τη θετική πράξη του Μεσολογγίτη αγωνιστή…

Η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου γίνεται τρία χρόνια μετά την αποτυχημένη απόπειρα του Κιουταχή και του Ομέρ Βρυώνη να καταλάβουν την πόλη. Και πάλι ο Κιουταχής, νικητής της μάχης του Πέτα, τέθηκε επικεφαλής 20,000 ανδρών από τα Τρίκαλα και έφτασε στο Μεσολόγγι στις 15 Απριλίου 1825. Επιπροσθέτως ο σουλτάνος των Οθωμανών συμφώνησε με τον Μεχμέτ Αλύ της Αιγύπτου, ο οποίος έστειλε τον θετό του γιο Ιμπραήμ (είχε γεννηθεί στην Καβάλα) με πολυάριθμο Αιγυπτιακό στρατό για να καταπνίξουν την επανάσταση στην Πελοπόννησο και στο Μεσολόγγι.

Η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου χωρίζεται σε δύο φάσεις: α) 15 Απριλίου – 12 Δεκεμβρίου 1825 και β) 25 Δεκεμβρίου – 11 Απριλίου (Κυριακή των Βαϊων) 1826. Μετά την πρώτη πολιορκία της πόλης είχαν φροντίσει ο Αλ. Μαυροκορδάτος, ο λόρδος Βύρων και ο μηχανικός Μ. Κοκκίνης να οχυρώσουν καλύτερα το φρούριο. Η νησίδα Βασιλάδι μεταξύ της λιμνοθάλασσας και της θάλασσας έγινε ένα είδος προκεχωρημένου οχυρού. Εκεί τοποθετήθηκαν έξι πυροβόλα και συγκεντρώθηκαν 2,000 γυναικόπαιδα για να μην επιβαρύνουν τη φρουρά της πόλης. Στο Μεσολόγγι παρέμεναν 12,000 άνδρες, από τους οποίους οι 4000 ήταν οι πιο τρανοί αγωνιστές της Ηπείρου, της Αιτωλίας και της Ακαρνανίας. Επίσης έμειναν άλλοι 1,000 ικανοί να φέρουν όπλα. Ο από θαλάσσης αποκλεισμός διασπάστηκε επανειλημμένως από το στόλο του Αντρέα Μιαούλη, ο οποίος ενίσχυε με τρόφιμα και πολεμοφόδια τους πολιορκημένους. Στις 24 Ιουλίου 1,000 Ρουμελιώτες υπό τον Γ. Καραϊσκάκη ανάγκασαν τον Κιουταχή να αποσύρει τις δυνάμεις του στις υπώρειες του όρους Ζυγός… Επί ένα χρόνο οι 12,000 ψυχές του Μεσολογγίου αντιστάθηκαν καρτερικά.

Η κατάσταση ανατράπηκε δυσμενώς με την άφιξη του Ιμπραήμ Πασά. Πρόκειται για τη δεύτερη φάση της πολιορκίας… Οι δυνάμεις του Ιμπραήμ αριθμούσαν 25,000 Τούρκους, Τουρκαλβανούς και Αιγυπτίους με σύγχρονο πυροβολικό που διοικούσαν Γάλλοι αξιωματικοί. Οι Έλληνες είχαν να αντιπαρατάξουν 4,000 μαχητές. Επιχειρώντας να καταλάβει το Μεσολόγγι ο Ιμπραήμ δεν τα κατάφερε μόνος του και αναγκάστηκε να συμπράξει με τον Κιουταχή. Η ασφυκτική πολιορκία συνοδεύτηκε με ανηλεή κανονιοβολισμό και κατάληψη των νησίδων Βασιλάδι και Κλείσοβα. Δυστυχώς και ο Μιαούλης δεν κατόρθωσε να διασπάσει το ναυτικό αποκλεισμό με αποτέλεσμα η πείνα να καταστεί ο μεγαλύτερος εχθρός των πολιορκημένων. Όπως αναφέρει και ο Μάγερ στην εφημερίδα του «Ελληνικά Χρονικά» οι κάτοικοι έτρωγαν σιτάρι όχι αλεσμένο, γαϊδούρια, μουλάρια, γάτες, σκύλους, ποντικούς… Ο υποσιτισμός και οι αρρώστιες εξασθένιζαν τον πληθυσμό. Στους πολιορκημένους δεν έμενε άλλη λύση από την Έξοδο. 

Στις 10 προς 11 Απριλίου, Κυριακή των Βαϊων,  επιχείρησαν έξοδο με απαράμιλλο θάρρος. Το σχέδιο ήταν να ειδοποιηθούν οι Έλληνες της Δερβέκιστας για να κάνουν στους Τούρκους αντιπερισπασμό. Τη νύχτα της 10^ης Απριλίου οι 3,000 πολεμιστές που είχαν απομείνει οργάνωσαν τις δυνάμεις τους σε τρία σώματα με αρχηγούς τον Νότη Μπότσαρη, τον Δημήτρη Μακρή και τον Κίτσο Τζαβέλα. Στο μέσο του τριγωνίου που σχημάτιζαν αυτές οι δυνάμεις  τοποθετήθηκαν τα γυναικόπαιδα… Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης ανέλαβε να επιτεθεί από τις πλαγιές του Ζυγού όμως ο Ρουμελιώτης οπλαρχηγός δεν πραγματοποίησε την υπόσχεσή του γιατί ήταν κλινήρης! Ενώ όμως οι αγωνιστές περνούσαν τις τάφρους και τις πολιορκητικές γραμμές και σάρωναν τους τελευταίους αντιπάλους, άλλα τάγματα έσπρωξαν τα γυναικόπαιδα(!) πίσω στο Μεσολόγγι και τότε έγινε μια απίστευτη θυσία στην πόλη. Οι Έλληνες έβαζαν φωτιά στα εφόδια που τους είχαν απομείνει για να πάρουν στο θάνατο και Τούρκους και Άραβες και Αλβανούς. Έτσι έπεσε στη μεγάλη πυριτιδαποθήκη και ο ηρωικός μπουρλοτιέρης της Εξόδου Χρήστος Καψάλης…

Ο άνισος αγώνας έγινε συντριπτικός για τους Έλληνες, που μέσα στη σύγχυση και στην αμηχανία έτρεχαν χωρίς τάξη άλλοι προς τα εμπρός και άλλοι προς τα πίσω. Από τους 3,000 Έλληνες πολεμιστές που πήραν μέρος στη Έξοδο, οι 1,700 έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι. Οι απώλειες για τους Τουρκοαιγυπτίους εισβολείς ανήλθαν σε 5,000 άνδρες. Αποκεφαλίστηκαν 3,000 Έλληνες και τα γυναικόπαιδα που σώθηκαν αιχμαλωτίστηκαν και οδηγήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Κωνσταντινούπολης και της Αλεξάνδρειας (6,000 τον αριθμό). Την ολέθρια εκείνη νύχτα της Εξόδου και στη συνέχεια μέσα και έξω από την πόλη, πέθαναν ο επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ, ο διοικητής Ι. Παπαδιαμαντόπουλος, οι στρατιωτικοί Ν. Στουρνάρης,  Κ. Σαδήμας,  Αθ. Ραζής, ο μηχανικός Μιχαήλ Κοκκίνης που είχε φτιάξει οχυρωματικά έργα για την ενίσχυση της άμυνας, ο φιλέλληνας Μάγερ που εξέδιδε εν μέσω πυρών τα Ελληνικά Χρονικά. Οι πιο ονομαστοί από τους διασωθέντες ήταν ο Νότης Μπότσαρης και ο Μήτσος Κοντογιάννης, ρωμαλέοι γέροι που μπόρεσαν να αντέξουν σε τόσο μεγάλες δοκιμασίες, ο Δημήτρης Μακρής, ο Κίτσος Τζαβέλλας και ο Χρήστος Φωτομάρας.  ...Το πρωί της 10ης Απρίλίου η οθωμανική ημισέληνος κυμάτιζε στα χαλάσματα του Μεσολογγίου. 

Η συνειδητή θυσία και το εθελούσιο Ολοκαύτωμα των υπερασπιστών του Μεσολογγίου έγινε Φάρος του Γένους και παράδειγμα λευτεριάς για όλη την Ευρώπη. Κανένας υπερασπιστής του Μεσολογγίου δεν λύγισε, δεν έκανε πίσω. Το ένδοξον αλωνάκι υψώθηκε σε μια σφαίρα καθολικότερη και απέκτησε αξία συμβόλου οικουμενική και αιώνια!

Μεσολόγγι και το δράμα της προσφυγιάς..(β' μέρος)

Σαν σήμερα βράδυ της 10ης Απριλίου προς το ξημέρωμα της 11ης του έτους 1826 έγινε η μεγάλη ηρωική Έξοδος των πολιορκημένων Μεσολογγιτών και πολλών φιλελλήνων γιατί τσακίστηκαν από τον μεγαλύτερο εχθρό: την πείνα! Ξημέρωνε Κυριακή των Βαϊων... 

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος που ανήρτησα αναφέρθηκα στην πρώτη αποτυχημένη για τους Τούρκους πολιορκία του Μεσολογγίου. Για τη δεύτερη πολιορκία του 1825 και 1826 (διακρίνεται σε δύο φάσεις) θα μιλήσουμε σε λίγες μέρες, όταν έρθει η Κυριακή των Βαϊων. Τώρα θα ήθελα να αναφερθώ στο δράμα των προσφύγων Μεσολογγιτών και στο γνωστό έργο του Δ. Σολωμου, "Η Γυναίκα της Ζάκυνθος". Πρόκειται για ένα εξαιρετικό πεζό έργο του εθνικού μας ποιητή. Σε πολιτικό επίπεδο βλέπουμε την αντιδραστική συμπεριφορά κάποιων μειοψηφιών τελικά, όπως αυτή η γεμάτη κακία και φθόνο γυναίκα της Ζακύνθου, απέναντι στη θετική και επαναστατική βούληση απλών  ανθρώπων να αλλάξουν τη ζωή τους. Το δράμα του Μεσολογγίου δεν άφησε ανέπαφους τους Ζακυνθινούς. Η πλειοψηφία βοήθησε τους πρόσφυγες, κυρίως τα γυναικόπαιδα. Όμως υπήρχαν και οι αντιδραστικοί που ζήλευαν ακόμη και ...το δράμα αυτών γιατί απλώς τόλμησαν(!)  και έλεγαν τα εξής: "τί τους έλειπε; τί κακό είδαν από τον Τούρκο;" και αποκαλούσαν την Ελλάδα ζουρλή που θα τη βάνουν σε τάξη οι βασιλιάδες... 

Από τη μια οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, από την άλλη η Γυναίκα της Ζάκυνθος του ίδιου μεγάλου ποιητή. Το τελευταίο είναι ένα είδος σάτιρας και αποτελεί το αρνητικό αντισήκωμα απέναντι στο θετικό αντίκρυσμα της πράξης του Μεσολογγίτη αγωνιστή που αντιπροσωπευουν οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Μέσα από το κείμενο διαβάζουμε  (Κεφ. 3, οι Μεσολογγίτισσες): Και εσυνέβηκε αυτές τε ημέρες όπου οι Τούρκοι επολιορκούσαν το Μισολόγγι και συχνά ολημερίς και οληνυχτίς έτρεμε η Ζάκυνθος από το κανόνισμα το πολύ. Και κάποιες γυναίκες Μεσολογγίτισσες επερπατούσαν τριγύρω γυρεύοντας για τους άνδρες τους, για τα παιδιά τους, για τ' αδέλφια τους που επολεμούσανε. Στην αρχή εντρεπόντανε ναβγουνε και επροσμένανε το σκοτάδι για ν' απλώσουν το χέρι επειδή δεν ήτανε μαθημένες. Και είχαν δούλους και πολλές πεδιάδες και γίδια και πρόβατα και βόδια πολλά. Αλλά όταν επερισσέψανε οι χρείες εχάσανε την ντροπή και τρέχανε ολημερίς. Και όταν εκουραζόντανε εκαθόντανε στ ακρογιάλι κι ακούανε, γιατί εφοβόντανε μην πέσει το Μεσολόγγι....

...Ωστόσο η γυναίκα της Ζάκυνθος είχε στα γόνατα τη θυγατέρα της και επολέμαε να την καλοπιάσει... Και ιδού μεγάλη ταραχή ποδιών οπού πάντοτες αύξαινε... Και ιδού παρουσιάζονται ομπρός της οι γυναίκες του Μισολογγιού. Εβάλανε το δεξί τους στα στήθια και επροσκυνήσανε... (Όμως η γυναίκα της Ζάκυνθος της αποπήρε): Τί ορίζετε κυράδες; Εκάματε τόση ταραχή με τα συρτοπάπουτσα που λογιάζω πως ήρθετε να μου δώσετε προσταγές... Εσείς δεν έχετε άλλη δουλειά παρά να ψωμοζητάτε. Και να πούμε την αλήθεια στοχάζομαι πως θε ναναι μια θεράπαψη για όποιον δεν ντρέπεται. Αλλά εγώ έχω δουλειά. Ακούστε; έχω δουλειά...!  Και οι γυναίκες του Μισολογγιού εκατέβηκαν χωρίς να κάμουνε ταραχή...

Μεσολόγγι και το δράμα της προσφυγιάς..(β' μέρος)

Σαν σήμερα βράδυ της 10ης Απριλίου προς το ξημέρωμα της 11ης του έτους 1826 έγινε η μεγάλη ηρωική Έξοδος των πολιορκημένων Μεσολογγιτών και πολλών φιλελλήνων γιατί τσακίστηκαν από τον μεγαλύτερο εχθρό: την πείνα! Ξημέρωνε Κυριακή των Βαϊων... 

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος που ανήρτησα αναφέρθηκα στην πρώτη αποτυχημένη για τους Τούρκους πολιορκία του Μεσολογγίου. Για τη δεύτερη πολιορκία του 1825 και 1826 (διακρίνεται σε δύο φάσεις) θα μιλήσουμε σε λίγες μέρες, όταν έρθει η Κυριακή των Βαϊων. Τώρα θα ήθελα να αναφερθώ στο δράμα των προσφύγων Μεσολογγιτών και στο γνωστό έργο του Δ. Σολωμου, "Η Γυναίκα της Ζάκυνθος". Πρόκειται για ένα εξαιρετικό πεζό έργο του εθνικού μας ποιητή. Σε πολιτικό επίπεδο βλέπουμε την αντιδραστική συμπεριφορά κάποιων μειοψηφιών τελικά, όπως αυτή η γεμάτη κακία και φθόνο γυναίκα της Ζακύνθου, απέναντι στη θετική και επαναστατική βούληση απλών  ανθρώπων να αλλάξουν τη ζωή τους. Το δράμα του Μεσολογγίου δεν άφησε ανέπαφους τους Ζακυνθινούς. Η πλειοψηφία βοήθησε τους πρόσφυγες, κυρίως τα γυναικόπαιδα. Όμως υπήρχαν και οι αντιδραστικοί που ζήλευαν ακόμη και ...το δράμα αυτών γιατί απλώς τόλμησαν(!)  και έλεγαν τα εξής: "τί τους έλειπε; τί κακό είδαν από τον Τούρκο;" και αποκαλούσαν την Ελλάδα ζουρλή που θα τη βάλουν σε τάξη οι βασιλιάδες... 

Από τη μια οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, από την άλλη η Γυναίκα της Ζάκυνθος του ίδιου μεγάλου ποιητή. Το τελευταίο είναι ένα είδος σάτιρας και αποτελεί το αρνητικό αντισήκωμα απέναντι στο θετικό αντίκρυσμα της πράξης του Μεσολογγίτη αγωνιστή που αντιπροσωπευουν οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι. Μέσα από το κείμενο διαβάζουμε  (Κεφ. 3, οι Μεσολογγίτισσες): Και εσυνέβηκε αυτές τες ημέρες όπου οι Τούρκοι επολιορκούσαν το Μισολόγγι και συχνά ολημερίς και οληνυχτίς έτρεμε η Ζάκυνθος από το κανόνισμα το πολύ. Και κάποιες γυναίκες Μεσολογγίτισσες επερπατούσαν τριγύρω γυρεύοντας για τους άνδρες τους, για τα παιδιά τους, για τ' αδέλφια τους που επολεμούσανε. Στην αρχή εντρεπόντανε ναβγουνε και επροσμένανε το σκοτάδι για ν' απλώσουν το χέρι επειδή δεν ήτανε μαθημένες. Και είχαν δούλους και πολλές πεδιάδες και γίδια και πρόβατα και βόδια πολλά. Αλλά όταν επερισσέψανε οι χρείες εχάσανε την ντροπή και τρέχανε ολημερίς. Και όταν εκουραζόντανε εκαθόντανε στ ακρογιάλι κι ακούανε, γιατί εφοβόντανε μην πέσει το Μεσολόγγι....

...Ωστόσο η γυναίκα της Ζάκυνθος είχε στα γόνατα τη θυγατέρα της και επολέμαε να την καλοπιάσει... Και ιδού μεγάλη ταραχή ποδιών οπού πάντοτες αύξαινε... Και ιδού παρουσιάζονται ομπρός της οι γυναίκες του Μισολογγιού. Εβάλανε το δεξί τους στα στήθια και επροσκυνήσανε... (Όμως η γυναίκα της Ζάκυνθος τις αποπήρε): Τί ορίζετε κυράδες; Εκάματε τόση ταραχή με τα συρτοπάπουτσα που λογιάζω πως ήρθετε να μου δώσετε προσταγές... Εσείς δεν έχετε άλλη δουλειά παρά να ψωμοζητάτε. Και να πούμε την αλήθεια στοχάζομαι πως θε ναναι μια θεράπαψη για όποιον δεν ντρέπεται. Αλλά εγώ έχω δουλειά. Ακούστε; έχω δουλειά...!  Και οι γυναίκες του Μισολογγιού εκατέβηκαν χωρίς να κάμουνε ταραχή...

Μεσολόγγι, το ένδοξον αλωνάκι… (μέρος α’)

Ο εθνικός μας ποιητής  Διονύσιος Σολωμός έγραφε για τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Μεσολογγίου στο πρώτο του Σχεδίασμα: «Το χάραμα επήρα του Ήλιου το δρόμο, κρεμώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο. Και απ’ όπου χαράζει ως όπου βυθά, τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι»!

Το Μεσολόγγι, κτισμένο σε τρεις νησίδες που επικοινωνούσαν μεταξύ τους με πλοιάρια και μονόξυλα ήδη από την αρχαιότητα (Καλυδωνία, Πλευρώνας, Αλυκύρνα) πήρε το όνομά του από το λατινικό messo laghi, δηλαδή εντός της λίμνης. Από τον συνοικισμό των ψαράδων που διέμεναν εκεί σχηματίστηκε ένα μικρό ναυτικό κέντρο. Το μικρό ψαροχώρι γρήγορα αναπτύχθηκε αρκετά και στις αρχές του 17^ου αιώνα συναλλάσσεται εμπορικά με όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, διαθέτει 50 μεγάλα πλοία, το πρώτο ναυπηγείο στη χώρα, υποπροξενεία σε αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις, ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζει μεγάλη πνευματική ανάπτυξη. Το 1726 ιδρύθηκε στο Μεσολόγγι το υποπροξενείο της Βενετίας με πρώτο πρόξενο τον Νάξιο Σπυρίδωνα Μπαρότση. Με την έκρηξη της επανάστασης του 1770 (Ορλωφικά) συγκροτήθηκαν  στην πόλη προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Παναγιώτη Παλαμά. Όμως οι συνέπειες ήταν δραματικές αφού τον Απρίλη του έτους 1770 ο στόλος του Μεσολογγίου καταστράφηκε, η πόλη πυρπολήθηκε και οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να καταφύγουν στα Επτάνησα.  Στα επόμενα χρόνια ξαναδοκίμασαν συμφορές από τη δράση του Αλή Πασά.

Η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου γίνεται το φθινόπωρο του 1822 . Ο Ομέρ Βρυώνης και ο Κιουταχής κατέβηκαν με 11,000 άνδρες στην κοιλάδα του Μεσολογγίου, ενώ ο Γιουσούφ πασάς της Πάτρας απέκλεισε την πόλη από τη θάλασσα. Εκεί είχε καταφύγει ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος μετά την πανωλεθρία των Ελλήνων και Φιλελλήνων μαχητών στα υψώματα του Πετά. Ο Μαυροκορδάτος και ο Μιχαήλ Κοκκίνης οργάνωσαν την άμυνα της πόλης με αξιόλογα οχυρωματικά έργα. Ο Μάρκος Μπότσαρης διεξήγε πλαστές διαπραγματεύσεις για να παραπλανήσει τον εχθρό και να κερδίσουν χρόνο οι πολιορκημένοι. Η έφοδος του Ομέρ Βρυώνη τα Χριστούγεννα του1822 αποτυχαίνει…

Στη μάχη στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου ο Μάρκος Μπότσαρης πέφτει ηρωικά μαχόμενος, νικώντας τους 4,000 στρατιώτες του Μουσταφά πασά (21 Αυγούστου 1823). Πολλά γράφηκαν για τον αγνό πατριώτη. « Ο Μάρκος ήταν τρανός, είχε νου εξαίρετο και καρδιά λιονταριού και γνώμη δίκαιη σαν του Χριστού…» Μάλιστα ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ τον αναφέρει πολλές φορές στα έργα του και τον θεωρεί ισάξιο με τον Σιμόν Μπολιβάρ και τον Τζώρτζ Ουάσιγκτον. Στο Παρίσι υπάρχει σήμερα οδός Μπότσαρη (rue botzaris), όπως επίσης και σταθμός του Μετρό με το όνομα Botzaris.

Να μη ξεχνούμε και την προσφορά του Άγγλου Λόρδου Βύρωνα στον επαναστατικό αγώνα.  Ο Μπάϋρον έφτασε στο Μεσολόγγι τον Ιανουάριο του 1824 με πολλούς φιλέλληνες (ανάμεσα στους οποίους και Γερμανοί) , συγκρότησε δική του Ταξιαρχία, όμως είχε την ατυχία να πεθάνει νέος από πνευμονία (Απρίλης του 1824).  Ένας άλλος φιλέλληνας, ο Ελβετός Ιωάννης Ιάκωβος Μάγερ,  κατέγραψε τα γεγονότα της πολιορκίας του Μεσολογγίου στην εφημερίδα του «Ελληνικά Χρονικά» (την εξέδιδε από 1/1/1824 έως 20/2/1826). Ο Μάγερ παντρεύτηκε Ελληνίδα και σκοτώθηκε μαζί με τη γυναίκα του και τα δύο τους παιδιά κατά την Ηρωική Έξοδο στις 11 Απριλίου 1826, Κυριακή των Βαϊων. Στον Κήπο των Ηρώων της Ιερής Πόλης υπάρχει το μνημείο του. Εκείνος είχε πει: «Εμέ καθιστά υπερήφανον η σκέψις ότι το αίμα ενός Ελβετού, ενός απογόνου του Γουλιέλμου Τέλλου μέλλει συμμιχθεί με αίμα ηρώων της Ελλάδος»!

Μήπως είναι καιρός να κάνουμε μια πολυδιάστατη πολιτική;  Αφορμή η στάση του metro Grecia στη Χιλή και φυσικά οι πρόγονοι μας , Έλληνες Δωριείς, αρχαίοι άποικοι της Χιλής, που αναγνωρίζει και ο Χιλιανός ποιητής Pablo Nerouda στο επικό του έργο Canto Heneral...

Το όνομα Αραουκανοί σίγουρα δεν το συναντήσαμε στα σχολικά βιβλία, ούτε το ακούσαμε στα ελληνικά (ανύπαρκτα) documentaries σχετικά με την ιστορία του τόπου και του λαού του. Αυτό που κυριαρχεί εδώ και χρόνια, δυστυχώς, είναι μια υποκουλτούρα που κάνει το πνεύμα να ατονεί και την ψυχή να μην αναζητά το καλύτερο και το ανώτερο. Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν και οι άξιοι άνθρωποι που βγάζουν τα σημαντικά θέματα από την αφάνεια. Σε αυτούς συγκαταλέγονται ο Lonko Kilapan, ο Χιλιανός – Αραουκανός συγγραφέας του βιβλίου «El origen Griego de los Araucanos» και ο δικός μας ερευνητής και συγγραφέας Δημήτρης Αλεξάνδρου, ο οποίος έχει γράψει ουκ ολίγα βιβλία για τον απανταχού ελληνισμό.

Η Αραουκανία είναι μια περιοχή στη Χιλή ανάμεσα στον ποταμό Βίο – Βίο και τον ποταμό Τολτέν, δυτικά της οροσειράς των Άνδεων. Η περιοχή αυτή αποικίστηκε από αρχαιοτάτων χρόνων από Έλληνες ταξιδευτές από την Σπάρτη! Η ίδια η ονομασία της λέξης Χιλή είναι παραφθορά της λέξης Φυλή ή κατά μια άλλη εκδοχή, σχετίζεται με το χείλος, (το χέλλος, τη χελύνη) που σημαίνει ό,τι και σήμερα, τα χείλη. Και πραγματικά αν δει κανείς στο χάρτη τη Χιλή θα εντυπωσιαστεί από το πόσο μακριά (longa) είναι, σαν μια σειρά από όμορφα χείλη. Μια λωρίδα γης μεταξύ της οροσειράς των Άνδεων και του Ειρηνικού Ωκεανού, που το πλάτος της δεν υπερβαίνει τα 180 χιλιόμετρα, ενώ το μήκος της εκτείνεται σε 4000 χιλιόμετρα… Η προέλευση των κατοίκων της Αραουκανίας - που είναι ελληνική λέξη και προέρχεται από τον θεό Άρη, την κατάληξη –άω, δηλαδή ορμώ σαν τον άνεμο, και το ρήμα κινώ- είναι σπαρτιατική. Με τον καιρό φυσικά δέχθηκε και επιμειξίες.

  Γεγονός είναι πως γύρω στο 800 με 600 π.Χ. ξεκίνησε μια αποστολή αποίκισης από την Ελλάδα, από τη Σπάρτη, και περνώντας από τη Μικρά Ασία ακολούθησε τον παραδοσιακό (!) δρόμο προς την Άπω Ανατολή. Περνώντας ΒΑ της Ινδίας έφτασε στην περιοχή του Λάος που είναι φυσικά η ελληνική ονομασία για τον λαό. Εκεί συγκεντρωνόταν ο Λαός των Ελλήνων για να ταξιδέψει ανατολικά «κατ’ εμπορίαν και κατά θεωρίαν» μέχρι που τελικά να βρεθεί στις δυτικές ακτές της Αμερικής. Από το Λάος, λοιπόν, κατέβηκαν προς τη χερσόνησο της Μαλαισίας (που στον χάρτη του Πτολεμαίου ονομάζεται απλά Χερσόνησος) και από εκεί πέρασαν στον Ωκεανό (τον σημερινό Ειρηνικό Ωκεανό). Οι ταξιδευτές πορεύονταν ως καραβάνι, σε μια γραμμή πλεύσης, χωρίς να χάνουν την οπτική επαφή μεταξύ τους, για να μπορούν να παράσχουν συνδρομή σε περίπτωση ανάγκης. Χρησιμοποιώντας ως γέφυρα τα νησιωτικά συμπλέγματα της Ινδονησίας, Μελανησίας, Μικρονησίας, Μεγανησίας και Πολυνησίας έφτασαν τελικά στην αμερικανική ήπειρο. Όλα τα παραπάνω νησιωτικά συμπλέγματα φέρουν σύνθετα ελληνικά ονόματα και όλα έχουν ως δεύτερο συνθετικό τη λέξη «νήσος». Αναζητώντας κατάλληλο μέρος για εγκατάσταση της νέας Αποικίας οδηγήθηκαν στην περιοχή με ανάλογο γεωγραφικό πλάτος με αυτό της Ελλάδος, μεταξύ 36ου και 40ου παράλληλου, νότια του Ισημερινού. Εκεί, στην περιοχή με το μεσογειακό κλίμα, ίδρυσαν κράτος και του έδωσαν το όνομα «Χιλή».

 Οι Σπαρτιάτες άποικοι έφεραν μαζί τους τη Νομοθεσία του Λυκούργου την οποία εφάρμοσαν στις πόλεις τους. Με τον καιρό πήρε το όνομα «Αντμαπού» που σημαίνει Νόμος των προγόνων. Έφεραν τους ίδιους Θεούς και διατηρούσαν τις ίδιες παραδόσεις. Χαρακτηριστικά είναι τα μαντεία, όπου ιερουργούσε η Μάτσι, δηλαδή η Μάντις, όπως και η Πυθία… Επίσης οι Αραουκάνοι έφτιαχναν για θρησκευτικούς λόγους ομοιώματα ανθρώπινων μορφών, τα Moais που είναι παραφθορά της λέξης Ομοίωμα. Η γραφή δεν ήταν το φόρτε των Σπαρτιατών – Αραουκανών γιατί πίστευαν πως ο προφορικός λόγος έχει μεγαλύτερη αξία και πως οι νόμοι εντυπώνονται καλύτερα στη ψυχή αν προσπαθεί να τους θυμηθεί κανείς καθημερινά! Όταν έφτασαν οι Ισπανοί κονκισταδόρες (κατακτητές) στη Λατινική Αμερική, τα βρήκαν σκούρα με τους Αραουκάνους, οι οποίοι αντιστέκονταν επί τρεις αιώνες! Οι Ευρωπαίοι στρατηγοί και κυβερνήτες τους παρομοιάζανε με γερμανικά φύλα(!) και όλοι στις αναφορές τους κάνουν λόγο για πολεμιστές με άριστη γνώση της πολεμικής τεχνικής…, οπλισμένους με θάρρος, εχεμύθεια, αυταπάρνηση…

 Τι να πει κανείς και για τον μεγάλο ποιητή της Χιλής, τον Πάμπλο Νερούντα, ο οποίος στο επικό του ποίημα «Canto General» αναφέρεται στους Αραουκάνες και τους αποκαλεί προπάτορες! Επίσης γράφει: La sangre griega baja en esta hora… es un simple hilo delgado que desciende desde los montes hasta el mar, hasta el mar que conoce y canta. (Το ελληνικό αίμα κυλά αυτή την ώρα… είναι ένα λεπτό νήμα που κατεβαίνει από τα βουνά ως τη θάλασσα, ως τη θάλασσα που γνωρίζει και τραγουδά).

Μήπως είναι καιρός να κάνουμε μια πολυδιάστατη πολιτική;  Αφορμή η στάση του metro Grecia στη Χιλή και φυσικά οι πρόγονοι μας , Έλληνες Δωριείς, αρχαίοι άποικοι της Χιλής, που αναγνωρίζει και ο Χιλιανός ποιητής Pablo Nerouda στο επικό του έργο Canto Heneral...

Το όνομα Αραουκανοί σίγουρα δεν το συναντήσαμε στα σχολικά βιβλία, ούτε το ακούσαμε στα ελληνικά (ανύπαρκτα) documentaries σχετικά με την ιστορία του τόπου και του λαού του. Αυτό που κυριαρχεί εδώ και χρόνια, δυστυχώς, είναι μια υποκουλτούρα που κάνει το πνεύμα να ατονεί και την ψυχή να μην αναζητά το καλύτερο και το ανώτερο. Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν και οι άξιοι άνθρωποι που βγάζουν τα σημαντικά θέματα από την αφάνεια. Σε αυτούς συγκαταλέγονται ο Lonko Kilapan, ο Χιλιανός – Αραουκανός συγγραφέας του βιβλίου «El origen Griego de los Araucanos» και ο δικός μας ερευνητής και συγγραφέας Δημήτρης Αλεξάνδρου, ο οποίος έχει γράψει ουκ ολίγα βιβλία για τον απανταχού ελληνισμό.

Η Αραουκανία είναι μια περιοχή στη Χιλή ανάμεσα στον ποταμό Βίο – Βίο και τον ποταμό Τολτέν, δυτικά της οροσειράς των Άνδεων. Η περιοχή αυτή αποικίστηκε από αρχαιοτάτων χρόνων από Έλληνες ταξιδευτές από την Σπάρτη! Η ίδια η ονομασία της λέξης Χιλή είναι παραφθορά της λέξης Φυλή ή κατά μια άλλη εκδοχή, σχετίζεται με το χείλος, (το χέλλος, τη χελύνη) που σημαίνει ό,τι και σήμερα, τα χείλη. Και πραγματικά αν δει κανείς στο χάρτη τη Χιλή θα εντυπωσιαστεί από το πόσο μακριά (longa) είναι, σαν μια σειρά από όμορφα χείλη. Μια λωρίδα γης μεταξύ της οροσειράς των Άνδεων και του Ειρηνικού Ωκεανού, που το πλάτος της δεν υπερβαίνει τα 180 χιλιόμετρα, ενώ το μήκος της εκτείνεται σε 4000 χιλιόμετρα… Η προέλευση των κατοίκων της Αραουκανίας - που είναι ελληνική λέξη και προέρχεται από τον θεό Άρη, την κατάληξη –άω, δηλαδή ορμώ σαν τον άνεμο, και το ρήμα κινώ- είναι σπαρτιατική. Με τον καιρό φυσικά δέχθηκε και επιμειξίες.

  Γεγονός είναι πως γύρω στο 800 με 600 π.Χ. ξεκίνησε μια αποστολή αποίκισης από την Ελλάδα, από τη Σπάρτη, και περνώντας από τη Μικρά Ασία ακολούθησε τον παραδοσιακό (!) δρόμο προς την Άπω Ανατολή. Περνώντας ΒΑ της Ινδίας έφτασε στην περιοχή του Λάος που είναι φυσικά η ελληνική ονομασία για τον λαό. Εκεί συγκεντρωνόταν ο Λαός των Ελλήνων για να ταξιδέψει ανατολικά «κατ’ εμπορίαν και κατά θεωρίαν» μέχρι που τελικά να βρεθεί στις δυτικές ακτές της Αμερικής. Από το Λάος, λοιπόν, κατέβηκαν προς τη χερσόνησο της Μαλαισίας (που στον χάρτη του Πτολεμαίου ονομάζεται απλά Χερσόνησος) και από εκεί πέρασαν στον Ωκεανό (τον σημερινό Ειρηνικό Ωκεανό). Οι ταξιδευτές πορεύονταν ως καραβάνι, σε μια γραμμή πλεύσης, χωρίς να χάνουν την οπτική επαφή μεταξύ τους, για να μπορούν να παράσχουν συνδρομή σε περίπτωση ανάγκης. Χρησιμοποιώντας ως γέφυρα τα νησιωτικά συμπλέγματα της Ινδονησίας, Μελανησίας, Μικρονησίας, Μεγανησίας και Πολυνησίας έφτασαν τελικά στην αμερικανική ήπειρο. Όλα τα παραπάνω νησιωτικά συμπλέγματα φέρουν σύνθετα ελληνικά ονόματα και όλα έχουν ως δεύτερο συνθετικό τη λέξη «νήσος». Αναζητώντας κατάλληλο μέρος για εγκατάσταση της νέας Αποικίας οδηγήθηκαν στην περιοχή με ανάλογο γεωγραφικό πλάτος με αυτό της Ελλάδος, μεταξύ 36ου και 40ου παράλληλου, νότια του Ισημερινού. Εκεί, στην περιοχή με το μεσογειακό κλίμα, ίδρυσαν κράτος και του έδωσαν το όνομα «Χιλή».

 Οι Σπαρτιάτες άποικοι έφεραν μαζί τους τη Νομοθεσία του Λυκούργου την οποία εφάρμοσαν στις πόλεις τους. Με τον καιρό πήρε το όνομα «Αντμαπού» που σημαίνει Νόμος των προγόνων. Έφεραν τους ίδιους Θεούς και διατηρούσαν τις ίδιες παραδόσεις. Χαρακτηριστικά είναι τα μαντεία, όπου ιερουργούσε η Μάτσι, δηλαδή η Μάντις, όπως και η Πυθία… Επίσης οι Αραουκάνοι έφτιαχναν για θρησκευτικούς λόγους ομοιώματα ανθρώπινων μορφών, τα Moais που είναι παραφθορά της λέξης Ομοίωμα. Η γραφή δεν ήταν το φόρτε των Σπαρτιατών – Αραουκανών γιατί πίστευαν πως ο προφορικός λόγος έχει μεγαλύτερη αξία και πως οι νόμοι εντυπώνονται καλύτερα στη ψυχή αν προσπαθεί να τους θυμηθεί κανείς καθημερινά! Όταν έφτασαν οι Ισπανοί κονκισταδόρες (κατακτητές) στη Λατινική Αμερική, τα βρήκαν σκούρα με τους Αραουκάνους, οι οποίοι αντιστέκονταν επί τρεις αιώνες! Οι Ευρωπαίοι στρατηγοί και κυβερνήτες τους παρομοιάζανε με γερμανικά φύλα(!) και όλοι στις αναφορές τους κάνουν λόγο για πολεμιστές με άριστη γνώση της πολεμικής τεχνικής…, οπλισμένους με θάρρος, εχεμύθεια, αυταπάρνηση…

 Τι να πει κανείς και για τον μεγάλο ποιητή της Χιλής, τον Πάμπλο Νερούντα, ο οποίος στο επικό του ποίημα «Canto General» αναφέρεται στους Αραουκάνες και τους αποκαλεί προπάτορες! Επίσης γράφει: La sangre griega baja en esta hora… es un simple hilo delgado que desciende desde los montes hasta el mar, hasta el mar que conoce y canta. (Το ελληνικό αίμα κυλά αυτή την ώρα… είναι ένα λεπτό νήμα που κατεβαίνει από τα βουνά ως τη θάλασσα, ως τη θάλασσα που γνωρίζει και τραγουδά).

Μήπως είναι καιρός να κάνουμε μια πολυδιάστατη πολιτική;  Αφορμή η στάση του metro Grecia στη Χιλή και φυσικά οι πρόγονοι μας , Έλληνες Δωριείς, αρχαίοι άποικοι της Χιλής, γεγονός που αναγνωρίζει και ο Χιλιανός ποιητής Pablo Nerouda στο επικό του έργο Canto Heneral...

Το όνομα Αραουκανοί σίγουρα δεν το συναντήσαμε στα σχολικά βιβλία, ούτε το ακούσαμε στα ελληνικά (ανύπαρκτα) documentaries σχετικά με την ιστορία του τόπου και του λαού του. Αυτό που κυριαρχεί εδώ και χρόνια, δυστυχώς, είναι μια υποκουλτούρα που κάνει το πνεύμα να ατονεί και την ψυχή να μην αναζητά το καλύτερο και το ανώτερο. Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν και οι άξιοι άνθρωποι που βγάζουν τα σημαντικά θέματα από την αφάνεια. Σε αυτούς συγκαταλέγονται ο Lonko Kilapan, ο Χιλιανός – Αραουκανός συγγραφέας του βιβλίου «El origen Griego de los Araucanos» και ο δικός μας ερευνητής και συγγραφέας Δημήτρης Αλεξάνδρου, ο οποίος έχει γράψει ουκ ολίγα βιβλία για τον απανταχού ελληνισμό.

   Η Αραουκανία είναι μια περιοχή στη Χιλή ανάμεσα στον ποταμό Βίο – Βίο και τον ποταμό Τολτέν, δυτικά της οροσειράς των Άνδεων. Η περιοχή αυτή αποικίστηκε από αρχαιοτάτων χρόνων από Έλληνες ταξιδευτές από την Σπάρτη! Η ίδια η ονομασία της λέξης Χιλή είναι παραφθορά της λέξης Φυλή ή κατά μια άλλη εκδοχή, σχετίζεται με το χείλος, (το χέλλος, τη χελύνη) που σημαίνει ό,τι και σήμερα, τα χείλη. Και πραγματικά αν δει κανείς στο χάρτη τη Χιλή θα εντυπωσιαστεί από το πόσο μακριά (longa) είναι, σαν μια σειρά από όμορφα χείλη. Μια λωρίδα γης μεταξύ της οροσειράς των Άνδεων και του Ειρηνικού Ωκεανού, που το πλάτος της δεν υπερβαίνει τα 180 χιλιόμετρα, ενώ το μήκος της εκτείνεται σε 4000 χιλιόμετρα… Η προέλευση των κατοίκων της Αραουκανίας - που είναι ελληνική λέξη και προέρχεται από τον θεό Άρη, την κατάληξη –άω, δηλαδή ορμώ σαν τον άνεμο, και το ρήμα κινώ- είναι σπαρτιατική. Με τον καιρό φυσικά δέχθηκε και επιμειξίες.

 

 

 Γεγονός είναι πως γύρω στο 800 με 600 π.Χ. ξεκίνησε μια αποστολή αποίκισης από την Ελλάδα, από τη Σπάρτη, και περνώντας από τη Μικρά Ασία ακολούθησε τον παραδοσιακό (!) δρόμο προς την Άπω Ανατολή. Περνώντας ΒΑ της Ινδίας έφτασε στην περιοχή του Λάος που είναι φυσικά η ελληνική ονομασία για τον λαό. Εκεί συγκεντρωνόταν ο Λαός των Ελλήνων για να ταξιδέψει ανατολικά «κατ’ εμπορίαν και κατά θεωρίαν» μέχρι που τελικά να βρεθεί στις δυτικές ακτές της Αμερικής. Από το Λάος, λοιπόν, κατέβηκαν προς τη χερσόνησο της Μαλαισίας (που στον χάρτη του Πτολεμαίου ονομάζεται απλά Χερσόνησος) και από εκεί πέρασαν στον Ωκεανό (τον σημερινό Ειρηνικό Ωκεανό). Οι ταξιδευτές πορεύονταν ως καραβάνι, σε μια γραμμή πλεύσης, χωρίς να χάνουν την οπτική επαφή μεταξύ τους, για να μπορούν να παράσχουν συνδρομή σε περίπτωση ανάγκης. Χρησιμοποιώντας ως γέφυρα τα νησιωτικά συμπλέγματα της Ινδονησίας, Μελανησίας, Μικρονησίας, Μεγανησίας και Πολυνησίας έφτασαν τελικά στην αμερικανική ήπειρο. Όλα τα παραπάνω νησιωτικά συμπλέγματα φέρουν σύνθετα ελληνικά ονόματα και όλα έχουν ως δεύτερο συνθετικό τη λέξη «νήσος». Αναζητώντας κατάλληλο μέρος για εγκατάσταση της νέας Αποικίας οδηγήθηκαν στην περιοχή με ανάλογο γεωγραφικό πλάτος με αυτό της Ελλάδος, μεταξύ 36ου και 40ου παράλληλου, νότια του Ισημερινού. Εκεί, στην περιοχή με το μεσογειακό κλίμα, ίδρυσαν κράτος και του έδωσαν το όνομα «Χιλή».

 Οι Σπαρτιάτες άποικοι έφεραν μαζί τους τη Νομοθεσία του Λυκούργου την οποία εφάρμοσαν στις πόλεις τους. Με τον καιρό πήρε το όνομα «Αντμαπού» που σημαίνει Νόμος των προγόνων. Έφεραν τους ίδιους Θεούς και διατηρούσαν τις ίδιες παραδόσεις. Χαρακτηριστικά είναι τα μαντεία, όπου ιερουργούσε η Μάτσι, δηλαδή η Μάντις, όπως και η Πυθία… Επίσης οι Αραουκάνοι έφτιαχναν για θρησκευτικούς λόγους ομοιώματα ανθρώπινων μορφών, τα Moais που είναι παραφθορά της λέξης Ομοίωμα. Η γραφή δεν ήταν το φόρτε των Σπαρτιατών – Αραουκανών γιατί πίστευαν πως ο προφορικός λόγος έχει μεγαλύτερη αξία και πως οι νόμοι εντυπώνονται καλύτερα στη ψυχή αν προσπαθεί να τους θυμηθεί κανείς καθημερινά! Όταν έφτασαν οι Ισπανοί κονκισταδόρες (κατακτητές) στη Λατινική Αμερική, τα βρήκαν σκούρα με τους Αραουκάνους, οι οποίοι αντιστέκονταν επί τρεις αιώνες! Οι Ευρωπαίοι στρατηγοί και κυβερνήτες τους παρομοιάζανε με γερμανικά φύλα(!) και όλοι στις αναφορές τους κάνουν λόγο για πολεμιστές με άριστη γνώση της πολεμικής τεχνικής…, οπλισμένους με θάρρος, εχεμύθεια, αυταπάρνηση…

 Τι να πει κανείς και για τον μεγάλο ποιητή της Χιλής, τον Πάμπλο Νερούντα, ο οποίος στο επικό του ποίημα «Canto General» αναφέρεται στους Αραουκάνες και τους αποκαλεί προπάτορες! Επίσης γράφει: La sangre griega baja en esta hora… es un simple hilo delgado que desciende desde los montes hasta el mar, hasta el mar que conoce y canta. (Το ελληνικό αίμα κυλά αυτή την ώρα… είναι ένα λεπτό νήμα που κατεβαίνει από τα βουνά ως τη θάλασσα, ως τη θάλασσα που γνωρίζει και τραγουδά).